Thuis...

Waar ik thuis ben? Het is een goede vraag: opgegroeid ben ik vanaf mijn geboorte in Grasheide, een prachtig landelijk gehucht tussen Keerbergen, Schriek en een deelgemeente van Putte, pal op de grens van Antwerpen en Brabant. Onze toch wel lange straat telde ongeveer een 30-tal huizen, veel meer dan dat waren het er volgens mij niet. Ik woonde er graag, tussen de velden, de weilanden, de paarden en koeien. Doordat mijn ouders sociale mensen waren en de deur er letterlijk altijd open stond – huissleutels had je in die tijd niet nodig en iedereen kwam ook nog gewoon bij elkaar achterom het erf op – heb ik er heel veel warme en fijne mensen ontmoet, waarmee ik dankzij sociale media nog wel contact hou. Want, ondanks het feit dat we als buitenlanders niet uit de streek kwamen, werden we er door de meesten heel warm onthaald. Dat dorp, dat heeft zeker een voetafdruk in mijn hart achtergelaten. En, ja, ik voel me er voor een stuk nog altijd thuis. Puur uit nostalgie rijden we er in maart ook nog altijd naartoe (65 kilometer enkel), gewoon om naar de bakker te gaan en carnavalvlaaikes te kopen.

 

De maand voordat ik 18 werd wisselde ik het platteland in voor de stad: ik ging in Hasselt studeren en ben er sindsdien niet meer weggeweest. Afgerond zit ik er nu dus toch al bijna 30 jaar. Ook in Hasselt voelde het dadelijk als thuiskomen. Ik leerde er leuke mensen kennen, waarvan er velen ook zijn blijven hangen in al die jaren. In Hasselt loop ik altijd wel mensen tegen het lijf die ik ken en staat mijn deur – net zoals bij mijn ouders thuis – vooral figuurlijk open voor iedereen.

 

Haspengouw dan, rond Alken, waar ik al jaren werk. Ook dat is voor mij “thuis”! Ik ben er graag, voel me verbonden met het landelijke karakter. Volgend jaar starten we er met de verbouwingen van ons huisje. Een huisje met een prachtige tuin. Althans, die tuin moet nog prachtig worden! Momenteel is het vooral een heel erg leeg en verwaarloosd canvas dat nog helemaal getransformeerd moet worden tot droomtuin. Het wordt een huis en tuin met een open deur, waar mensen welkom zijn. Ik kocht zelfs al plooibanken en -tafels, zodat er voor iedereen altijd plek genoeg is bij ons.

 

Vandaag reed ik na het werken van Alken naar huis, een beetje “down” ondanks dat de zon volop scheen. (Na 2 weken ziekte merk ik dat mijn mentale rek nog niet helemaal hersteld is en dat de kleinste dingen me helemaal uit het lood kunnen doen slagen. Kortom: de tranen, die waren op weg naar huis al aan het opborrelen vandaag.) Toen ik thuis in Hasselt aankwam stak er een dikke witte envelop uit de brievenbus. Hij kwam van een heel lieve buurvrouw uit Putte! Zo eentje die me al kent van toen ik nog een baby was. De envelop was gevuld met allemaal zakjes bloemenzaden én een pak heerlijke thee. 

Bloemenzaden uit mijn eerste thuisdorp, uit Putte. Bloemenzaden die deze zomer een nieuwe thuis krijgen, bij ons in Alken. De tranen, die zijn in stromen doorgebroken bij het openen van de envelop en het lezen van de handgeschreven begeleidende brief. Neen, ik ben niet meer down vandaag, maar vooral heeeeeeeeel erg dankbaar voor de ongelooflijk mooie en lieve mensen, die maken dat ik me op zoveel plaatsen thuis kan/mag voelen. Sprakeloos ben ik! En, zoals het voor een "verrassing" hoort, compleet verrast...

Mijn moeder, een tuinwonder met de groenste vingers die je je maar kan voorstellen, is er al 10 jaar niet meer. Haar tuin in Grasheide van 25 are groot en de tuin die ze de laatste jaren in Hasselt had aangelegd waren praaachtig en zijn tot vandaag een voorbeeld voor me waar ik onze tuin op wil enten. Ik kan dus helaas niet meer bij haar thuis gauw gaan aanlopen en scheuten, stekjes of zaden halen om in onze nieuwe tuin te planten.

Dat de bloemenzaadjes in de brievenbus met zoveel liefde verstuurd uit Putte komen, voelt voor mij vandaag als een vervangende warme knuffel van mijn mama. Dankjeweeeeel daarvoor, lieve Gerda.

 

Laat de lente en zomer nu maar gauw komen!